info@laskiel.com
Νουβέλες και ιστορίες
O Ευγενικός Γίγαντας
Τίτλος: Ο Ευγενικός Γίγαντας
Το καστανόξανθο σκυλί, με τα μεγάλα μελαγχολικά μάτια, εδώ και ώρες έψαχνε με το βλέμμα ανήσυχο την άκρη του δρόμου της πλατείας. Κοίταζε διερευνητικά, πότε από την μία πλευρά και πότε από την άλλη. Το βλέμμα του έψαχνε ένα και μοναδικό άνθρωπο, τον σύντροφο του, το αφεντικό του. Πάνε μέρες που γινόταν αυτό. Η πείνα του μεγάλωνε και η κούραση άρχισε να τον καταβάλει. Αλλά αυτός ο γλυκός γίγαντας για άλλη μια φορά εκεί στην γωνία του, περίμενε υπομονετικά γιατί πίστευε ότι δεν θα τον εγκατέλειπε ποτέ. Έτρωγε ό,τι έβρισκε, όταν έβρισκε.
Η ώρα είχε πάει έξι και η κίνηση της αγοράς πύκνωνε, για τα τελευταία ψώνια της ημέρας. Στην διασταύρωση της πλατείας, ο κόσμος πηγαινοερχόταν στα μαγαζιά, είχε κατακλύσει την πλατεία και απολάμβαναν αυτή την όμορφη μέρα. Άλλοι τρώγανε μαλλί της γριάς και παγωτό, από τον αυτοσχέδιο πάγκο στο κέντρο της πλατείας και άλλοι σάντουιτς από το κοντινό μαγαζί του Κυρ-Γιάννη. Οι άνθρωποι περνούσαν μπροστά από τον Άτλα, αλλά φοβόντουσαν το μέγεθος του, και απομακρύνονταν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.
Μπροστά από τον Άτλα σταμάτησε ένα εξάχρονο μελαχρινό αγόρι, παρέα με ένα κορίτσι κοντά στην ηλικία του.
«Μίνα έλα να δεις, δεν έχω ξαναδεί πιο μεγάλο σκύλο», είπε φοβισμένα, δείχνοντας τον Άτλα.
«Μην κάνεις σαν μωρό Πέτρο. Αχ! Τι όμορφος που είναι. Έλα εδώ αγόρι μου», του φώναξε η Μίνα, αλλά ο Άτλας έμεινε ξαπλωμένος στην θέση του, να κοιτάζει λυπημένος.
«Πέτρο νομίζω δεν είναι καλά, φαίνεται πολύ στεναχωρημένος», είπε η Μίνα πλησιάζοντας τον προσεκτικά και χάιδεψε το κεφάλι του. Τα γυαλιστερά καστανά μάτια του, την κοίταζαν με μια βαθιά ευγνωμοσύνη και για μια στιγμή, σαν να της φάνηκε να κουνάει την ουρά του. Ήταν μόνο μια στιγμή, καθώς ήταν εξουθενωμένος, τύλιξε το κεφάλι του στα πόδια του και έγειρε στο πλάι.
«Ξέρω τι θα του φτιάξει την διάθεση», είπε ο Πέτρος και εξαφανίστηκε στην γωνία.
Η Μίνα έκατσε δίπλα στον Άτλα, ψάχνοντας να βρει αν ανήκει σε κάποιον. Το σημάδι από το λουρί είχε σημαδέψει το καστανό του τρίχωμα. Κάποιος το είχε αφαιρέσει πρόσφατα και οι ουλές στο σώμα του, έδειχναν την κακιά αντιμετώπιση που είχε για πολύ καιρό. Η Μίνα αισθάνθηκε την ανάγκη να του δώσει ένα όνομα.
«Λοιπόν θα σε λέω Άτλα. Εμένα με λένε Μίνα. Χάρηκα πολύ για την γνωριμία», είπε και έκανε μια βαθιά υπόκλιση. Ο Άτλας γύρισε και της αποκρίθηκε με ένα αδιάφορο αναστεναγμό και έκλεισε τα μάτια του. Στην άκρη του δρόμου φάνηκε ο Πέτρος να έρχεται τρέχοντας.
«Δεν άργησα; Είχε πολύ κόσμο στου Κυρ-Γιάννη, αλλά του είπα ότι είναι για ένα αδέσποτο σκυλάκι και μου έδωσε αμέσως φαγητό», είπε ο Πέτρος λαχανιασμένα, καθώς άνοιξε την σακούλα που κρατούσε στα χέρια του. Διάφορα κομμάτια κρέατος και ψωμιού γέμιζαν την σακούλα και ταυτόχρονα τον χώρο με μυρωδιές. Παρόλη την κούραση του ο Άτλας όρμησε με λαχτάρα στο φαγητό και το καταβρόχθισε.
«Πόσα σου ζήτησε ο κυρ-Γιάννης για όλα αυτά;», ρώτησε η Μίνα, αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση της, καθώς άκουσε τη φωνή της μητέρας της.
«Μίνα, έλα πρέπει να φύγουμε».
«Πέτρο, μήπως θα μπορούσε να καθίσεις εσύ μαζί του», ρώτησε η Μίνα.
«Μπα! Δεν νομίζω, σαν να άκουσα κι εγώ τη φωνή της μαμάς μου», είπε ο Πέτρος, που εξαφανίστηκε, σαν σίφουνας. Τα αγαπούσε τα ζώα, αλλά αυτό εδώ τον φόβιζε, από το μεγάλο μέγεθος του.
Ο Άτλας χορτασμένος κούρνιασε στη γωνιά του κι ο ένας γλυκός ύπνος ήρθε να συμπληρώσει την ευτυχία που ένιωθε εκείνη την ώρα. Επιτέλους άρχισε να αποκτά καινούργιους φίλους.
.Όταν άνοιξε τα μάτια του είχε σκοτεινιάσει εντελώς κι η πλατεία ήταν άδεια. Στα πόδια του στεκόταν ένα μπολ με νερό. Καθώς έσβηνε την δίψα του, αισθάνθηκε μια παρουσία από πίσω του . Ένας κύριος γύρω στα 50, τον είχε πλησιάσει και έφερνε το χέρι του κοντά, για να το μυρίσει.
«Ηρέμησε αγόρι μου. Εσύ πρέπει να είσαι ο Άτλας. Η Μίνα είχε δίκιο, χρειάζεσαι βοήθεια», είπε και έριξε κι άλλο νερό στο μπολ. Τα χέρια του Κυρ-Γιάννη δεν σταμάτησαν να χαϊδεύουν τον ταλαιπωρημένο Άτλα κι εκείνος του ανταπέδιδε με τη σειρά του, καθώς του έγλειφε τα χέρια με ευγνωμοσύνη.
Είχε χρόνια να αισθανθεί έτσι ο Κυρ-Γιάννης, συγκεκριμένα από τον χαμό της γυναίκας του. Από τότε είχε βουλιάξει κι αυτός στη μοναξιά του. Κοίταξε τα μάτια αυτού του ζώου και αισθάνθηκε να τους δένει κάτι πολύ βαθύ. Το βλέμμα του Άτλα, τον ευγνωμονούσε για την βοήθεια του.
«Τι λες Άτλα, θέλεις να έρθεις μαζί μου; Σου υπόσχομαι να μην ξανά πεινάσεις και να μην σε εγκαταλείψω. Θα σε φροντίσω όσο καλύτερα μπορώ». Ο Άτλας είχε κρύψει τη μουσούδα του μέσα στα χέρια του Κυρ-Γιάννη, και συνέχισε να τα γλύφει. Κάποιος τον αγαπούσε για αυτό που ήταν.
Καθώς έφευγε από εκείνη την γωνία, το σπίτι του τον τελευταίο καιρό, κοίταξε για τελευταία φορά στον δρόμο. Ήταν η τελευταία φορά που αισθάνθηκε μόνος.
Για περισσότερες ιστορίες
Έχει θεσπιστεί ως η ημέρα των αδέσποτων ζώων 4η Απριλίου , ημέρα ευαισθητοποίησης για τα αδέσποτα όλου του κόσμου. Δεν είναι γιορτή αυτή η μέρα, είναι υπενθύμιση, όσων μπορούμε να κάνουμε για να μην υπάρχουν αδέσποτα . Φροντίστε τα αδέσποτα της γειτονιάς σας και βοηθήστε τα να βρούν και αυτά μια οικογένεια . #παγκόσμιαημέρααδέσποτωνζωων #worlstrayday #animalsrights
Και φυσικά μην ξεχνάτε
πως μπορείτε να μας βρείτε και στα social media με διαδραστικό περιεχόμενο κατάλληλο και για τους μικρούς μας φίλους
